แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง พอเช็คเอ้าท์ออกจากที่พัก เลือกหากินหมี่สะปำ ทีแรกนึกว่าอยู่ฝั่งตะวันตกเหมืิอนกันแต่พอวิ่งไปอ้าวอยู่อีกฝั่งของเกาะ แต่ไม่เป็นไร ขับรถไม่ไกลมากนัก
ร้านอาหารในภูเก็ตเดี๋ยวนี้ ต้องมีห้องจัดแสดงภาชนะโบราณ มากินข้าว เหมือนมาพิพิธภัณฑ์พื้นถิ่นไปในตัว ได้อารมรณ์ย้อนยุคไปในตัว อยากให้ทุกที่ที่มีเมืองเก่าๆ ของไทยอนุรักษ์ไว้ก็จะดีมาก
รสชาติแบบกลางๆ ไม่ได้อร่อยเด็ด เผ็ดสะระตี่ แต่กินได้ง่ายๆ เหมือนไปกินก๋วยเตี๋ยวแปลกที่แปลกทาง
มุมของเก่า เก็บภาพซักหน่อย
หลังจากอิ่มกำลังดี ราคาไม่แพงมากสำหรับที่นี่ ต่อไปคือที่เล่นน้ำ
ขับรถผ่านเมื่อวาน ลองหาดู หาดนุ้ย ค้ือเป้าหมายวันนี้ แต่ GPS หาไม่เจอ เจอแต่ หาดยะนุ้ย เอาที่นี่ก็ได้ เพราะมาแล้ว
หลักการเที่ยวหาดสาธารณะ คือต้องดูว่ามีที่อาบน้ำล้างตัวหรือไม่ ถ้าไม่มี เรามีความพร้อมแค่ไหนที่จะนั่งรถตัวเหนียวๆ ไปอีกที่ พอเช็คเรียบร้อย ว่ามีที่อาบน้ำ ซึ่งมารู้ทีหลังว่าเดี๋ยวนี้เขาเป็นแบบหยอดเหรียญ 10 บาท อาบได้ 1 นาที แบบฝักบัว เออ ดีเหมือนกัน ง่ายๆ สบายๆ จบในทีเดียวไม่ต้องอาบแช่นานๆ
พอหาที่ลงได้ ก็เช่าเสื่อ 10 บาท มีเรือให้พายเล่น เขาคิดคนละ 100 บาท / 1 ชม. โอเคไม่แพงนัก พาย 3 คน ได้มา 2 ลำ ลงทะเลทันที ลมไม่แรง แต่แดดร้อนนิดหน่อย
พออกไปไกลๆ ก็เริ่มเสียวๆ เพราะมีคลื่น แต่ลูกๆ ไม่กลัวเลยครับ เราตื่นเต้นเกิน 555
เพียงพอกับความต้องการ อาบน้ำล้างตัวเสร็จ มองเห็นจุดชมวิวที่มีกังหันลมตอนพายเรือ ไปต่อที่นี่ดีกว่า
อยู่ใกล้กันมา เดินทางแว่บเดียว
อยู่บนจุดชมวิวกังหันลม จะมองเห็นหาดนุ้ย อารมณ์เดียวกับมาเที่ยวเกาะสิมิลัน ขึ้นมาบนเขาก็มองเห็นชายหาด และทางไปแหลมพรหมเทพอยู่ใกล้กันมาก
นั่งพักพอชื่นใจ เราก็ไปต่อ เพื่อแวะชมหาดอื่นๆ ที่เงียบสงบไร้ผู้คน
ภ้าไม่ได้มีโรคระบาดโควิด-19 หาดต่างๆ ฝั่งตะวันตกของภูเก็ต จะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติจำนวนมาก เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์ของผู้มาเที่ยวและคนทำงาน เพราะรายได้ของภูเก็ต ณ ปัจจุบันมาจากการท่องเที่ยว ซึ่งแต่เดิมาจากการทำเหมืองแร่ ต่อด้วยยางพารา
มาวันนี้ เหมือนขับเข้าไปในเมืองร้าง พอคนมีคนบ้างแต่ไม่มากนัก
เราแวะลงไปที่ชายหาดกะรน แดดร้อนมาก วิ่งไปริมทะเล แล้วรีบกลับขึ้นมาที่รถ
คงไม่ต้องบอก อย่างเหงา ชมภาพเอาก็รู้ว่า หาดที่ไร้ผู้คน เป็นอย่างไร
พอหอมปากหอมคือ เข้าไปต่อในเมืองเพื่อเช็คอินที่พัก คือโรงแรม ออน ออน เขาว่าเป็นโรงแรมเก่าสสไตล์แบบดั้งเดิมของภูเก็ตเลยทีเดียว
หาที่จอดรถในเมืองค่อนข้างยาก และเป็นวันเวย์ด้วย ในที่สุด เราก็ได้ที่จอดรถใกล้ๆ นั้นเอง หลังจากวนอยู่ 2-3 รอบ ด้านหน้าเป็นธนาคารกสิกรไทย ตกแต่งอาคารอย่างดงามคงเอกลักษณ์ของชิโนโปรตุกีสเอาไว้ คือเป็นห้องแถวแบบจีน และการตกแต่งอาคารแบบฝรั่งโปรตุเกส
มีนัดรับประทานอาหารเย็นใกล้ๆ ที่พัก ชื่อร้านว่า ตู้กับข้าว อาหารเป็นแบบจีนและแบบปักษ์ใต้ ถือว่ารสชาติลงตัวกำลังแบบฉบับของภูเก็ต
อยู่ใกล้ๆ กันเลยในย่านนั้นเป็นย่านอาคารเดิม ร้านค้าจึงตกแต่งในสไตล์ให้เข้ากับเมืองเก่า
พอจบจากร้านกาแฟ ก็กะว่าจะเดินต่อ มาเจอร้านนวดแผนโบราณเข้า จึงแวะนวดซักหน่อยก็คงดี ได้น้ำมันกลับมาด้วย 1 ขวด เกือบเอาขึ้นเครื่องไม่ได้ เพราะเกิน 100 มล. ต้องโหลดเข้ากระเป๋าเท่านั้นจึงจะผ่าน
จบทริปวันที่สอง
คลิกลิงก์ดูต่อวันที่สาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น